Τα φτερά

Άρρωστο φως ,χαμηλό, εμπιστοσύνης,

πάνω στα κάτασπρα φτερά σου

που πρόχειρα ακούμπησες ένα απόγευμα,

πριν χρόνια,

στην ξύλινη καρέκλα μίας μισοσκότεινης κάμαρας

 

Άρρωστο φώς ,υποκριτικό ,λάγνο.

Τα κιτρίνισε με τον καιρό

ασελγώντας πάνω τους νυχθημερόν.

Και συ  σ’ οδούς παρακαμπτήριους κατάκοπη

να σέρνεσαι μέσα σε επίμονους δυσκίνητους καιρούς.

Τόσα χρόνια, εκεί.

Χωρίς σταματημό.

Και το φώς να βιώνει παράνομα

πάνω απ’ τις στάχτες των καμένων φτερών σου